Met veel genoegen blijf ik op de hoogte van het reilen en zeilen van mijn clubje Everstein. Tegenwoordig gaat dit natuurlijk gemakkelijker dan ooit via de perfecte clubsite. Complimenten aan Sebas en zijn club. Met veel genoegen lees ik op zondag even het wedstrijdverslag van het eerste. Even kijken hoe de rood witte trots het gedaan heeft. Ook al ken ik persoonlijk bijna geen spelers meer, zoals u weet zitten niet de spelers maar de club nu eenmaal in je hart of niet.
Er is voor mij niets mooiers in de sportwereld dan “ echt ” amateurvoetbal. En wilt u dat genoegen eens proeven lees dan ook eens het wedstrijdverslag van het vierde elftal, sterker nog ga eens kijken bij Everstein 4. How low can you go?, denkt u wellicht. Nu wel 1, 2, 3 en jawel daar is Everstein 4.
Genietend lees ik de verhalen over weer een nieuwe tegenstander, ergens op een troosteloos modderveld, onder het toeziend oog van twee keuvelende echtgenotes en een verdwaalde herdershond. Een blinde scheids en een nog meer partijdige vlagger. Hoe verder de ambiance afstaat van een tot in de puntjes verzorgde wedstrijd in de eredivisie, hoe beter. De wereld van het “ echte ” amateurvoetbal is een wereld zonder sterrenstatus, zonder kippenvel van een kolkend stadion, eigenlijk zonder alles waar men als klein jochie stiekem van droomde. Geen heldendom, geen handtekeningen maar gewoon Everstein 4.
Wie er is speelt en wie er niet is speelt misschien volgende week. Niemand een kater groter dan het leven zelf?, dan kan hij gewoon meedoen. Hier geen heldendom, geen handtekeningen maar gewoon omkleden en ballen. Het vierde moet het vaak doen op een koud en winderig veld in de polder, al kapot getrapt en hobbelig en soms zelfs zonder lijnen. Deze jongens ken ik trouwens wel bijna allemaal en al lezend droom ik even weg…
De keeper plukt, de verdediger schaart en de spits sleurt, beukt en mist twee keer opzichtig een levensgrote kans. Maar de pret is er niet minder om in het vierde. Niemand heeft het gezien. Er was niemand maar toch wat hebben we genoten, gescholden, gejuicht en voor elkaar gevochten.
Na de wedstrijd en een paar biertjes verder zijn de missers vergeten. Wat rest is de langste opgave de derde helft. Nabeschouwend. Schouderklopjes uitdelend en alweer vooruitkijken naar volgende week. Wel komen trainen allemaal hoor.
Elke voetballer wil winnen, of je nou Messi heet of speelt in Everstein 4. De inzet en beleving zijn hartverwarmend.
Negentig minuten elke week voor de drie punten op welk niveau dan ook. Het is een prettige gekte die elke amateur-voetballer moet herkennen. Tenminste dat hoop ik. Want dan zit het wel goed met je gevoel voor de club, of de bal of allebei. Wanneer ik de verslagen lees van het vierde lees weet ik weer wat het ultieme “amateur” gevoel is.
Nijs
