Na 12 jaar schrijven over het amateurvoetbal voor het Brabants Dagblad werd het eens tijd voor wat anders. Niet dat schrijven over voetbal niet meer leuk was. Maar na jarenlang de velden te hebben afgestruint, was er iets wat me ging tegenstaan. In de regio’s Bommelerwaard, Den Bosch, Meierij en Tilburg en de Langstraat. (Het gebied waar de Nijs woont tussen Vlijmen en Waspik) was ik altijd te vinden om mooie verhalen op te halen. Soms oersaai, dan weer razend interessant. Wedstrijdjes op alle niveaus’s waar je iets van moest vinden en waarvan je een verhaal moest maken.
AlHoewel Everstein al meer dan dertig jaar opgesloten zit in mijn hart en in mijn pen, is de relatie met mijn cluppie een “rare” relatie. Ik ben al zeker vijftien jaar niet aan de Lekdijk geweest. We zijn zeg maar als goede vrienden uit elkaar gegroeid, zoals dat wel vaker gaat in een van oorsprong goed huwelijk. Ik volg de club op afstand en de column is wat ons nog bindt. De column als een soort van alimentatie. Maar Everstein komt dit jaar met het vlaggeschip enkele keren dicht in de buurt dus ik zal dit jaar zeker een keer mijn ex gaan opzoeken.
Maar genoeg over de relatie met mijn cluppie. Want ik wil het nog even hebben over de reden van het stoppen van het schrijverschap bij het Brabants Dagblad. Nijs heeft twee passies. Voetbal en muziek. En juist daar is waar het begon te knellen.
Ik wil het met u hebben over de voetbalkantine. De plek waar de winnaars hun zege vieren en de verliezers hun nederlaag proberen weg te spoelen. Wat mij bij teveel clubs begon tegen te staan was de oorverdovende herrie. Vele kantines zijn gedeeltelijk verplaatst naar de buitenlucht. Ik heb me laten vertellen dat zulks goed is voor de omzetbarometer die zo bepalend is voor de financiele gezondheid van een club. Kantines zijn uitgebreid met al dan niet half overdekte en verwarmde terassen om de als voetballiefhebbers vermomde “toeschouwers” te gerieven. En daarbij hebben ze bij de meeste clubs overal speakers opgehangen. Hier klinkt uit klinkt niet een wedstrijdspeaker, maar oorverdovende muziek zelfs gedurende de wedstrijd. Bij Schoonenberg Horen zullen ze daar ongetwijfeld blij mee zijn. Ik ben dat niet. Want mijn passie voor muziek wordt niet ingevuld door de wanklanken van Hollandse lallers en partybeukers. Waar is de lekkere 80ties op de achtergrond, waar je gewoon overheen kan kletsen?
Waarom moet er overal een alles overheersende DJ zijn gang gaan tegenwoordig? Ik was het zat. Misschien ben ik wel ouderwets.
Dat sluit ik absoluut niet uit.
Maar als ik naar het voetballen ga kijken wil ik toch het mooie geluid horen van een schoen die tegen een bal trapt. Een schot wat de laat doet kraken of spelers die teleurgesteld wat tegen elkaar vloeken en tieren als het tegenzit.
En bovendien wil ik als het niks is op het veld kunnen ouwehoeren met lotgenoten. Hangend op een reclamebord.
Veel mooier hoeft het niet te zijn op zaterdagmiddag. Ik dank u.
