Verantwoordelijk voor deze herinnering zijn natuurlijk in eerste instantie de spelers en begeleiders van ons eerste elftal. Het glorieuze kampioenschap in de tweede klasse F van het district Zuid I, behaald op 14 mei 2011, door een zege op WNC, zorgde voor een historisch moment in de clubgeschiedenis van Everstein. En zoals velen al meekregen op de lagere school: de belangrijkste momenten van de Vaderlandse Geschiedenis moeten je bijblijven. Zo ook nu: Everstein heeft in haar bestaan voor het eerst promotie afgedwongen naar de eerste klasse!!
Op dit kampioenschap komen we in een later stadium van deze epiloog nog wel terug, maar er gebeurde natuurlijk veel meer bij onze vereniging. Zeven teams werden kampioen, een ongekend aantal voor zo’n relatief kleine vereniging. Naast de titels voor de pupillen, waren deze ook weggelegd voor onze Dames en het tweede elftal. Helaas lukte het onze A1 net niet, ondanks een geweldige eindsprint. Een plaats in de eerste klasse wordt als beloning terecht ook gevierd.
Voorafgaande aan deze mooie momenten moeten we een klein jaar terug. In het interview met onze trainer Dennis van der Steen uitte deze ook de nodige zorgen. Niet alleen voor wat spelers in zijn selectie, maar ook de onrust op bestuurlijk vlak ging niet in de koude kleren zitten. Deze zorgen waren terecht: een team dat moet presteren kan dit uitsluitend doen in de ideale omstandigheden: rust en vertrouwen. De veelbesproken nieuwbouw en de daaruit voortvloeiende input op de vereniging werd het toenmalige bestuur teveel. Ik oktober van 2011 werd dan ook een nieuw bestuur gevormd om Everstein weer de nodige rust te brengen. De voorbereidingen van het oude bestuur werden door de nieuwe lichting voortgezet. Zelden heb ik meer gedreven mensen ontmoet, vol ongeloof keek ik soms naar het moordende tempo, waarin men de zaken aanpakte. Er kwam weer een positieve impuls door de club en steeds meer leden bleven niet alleen toekijken, maar velen namen ook hun verantwoordelijkheden, in welke commissie, of in welke hoedanigheid dan ook.
Het deed heel Everstein goed en ook de relatie met de gemeente werd langzamerhand weer nieuw leven ingeblazen. Op de achtergrond werkte het bestuur, naast het invullen van vacatures binnen diverse werkgroepen, keihard om de overeenkomst met de gemeente in orde te brengen. Everstein kreeg een nieuw en fris gezicht: we kregen b.v. te maken met de “derde helft”, super gezellige feestjes, na afloop van een wedstrijd van het eerste elftal. Steeds meer mensen vonden weer hun weg naar de Lekdijk, iedereen wilde er weer bijhoren en dat zorgde voor de nodige inspiratie bij de bestuurders.
Dan wordt het lekker werken en kon ook Dennis zijn zorgen weer aan de kant zetten. De broodnodige rust werd weer gevonden en vormde de inspiratie voor een seizoen, dat zijn weerga niet kende. De staf slaagde erin een elftal te formeren dat geloof had in elkaar, maar ook in mooie prijzen, welke aan het eind te verdelen waren. Er werd een reeks ingezet, welke we nog nooit hadden gerealiseerd. En men bleef maar ongeslagen en de stand op de ranglijst werd steeds aantrekkelijker. Een periode, dat was wel het minste waar je over sprak. Maar misschien was er nog wel meer om voor te strijden. De resultaten zijn inmiddels bekend, er was meer. Zeker, de tweede periode was voor ons, maar de kroon volgde, zoals gezegd, op 14 mei: het kampioenschap van de tweede klasse.
Die dag zal menigeen nog lang op het netvlies blijven. Zelden zal de saamhorigheid binnen een club zo nadrukkelijk gezorgd hebben voor dit resultaat: supporters van 80+, spelers, bestuurders, begeleiders, buitenstaanders, iedereen had hetzelfde gevoel toen de spelers de “Dijk” afliepen naar hun Lekkinello: kippenvel, zo werd het omschreven door velen. Rood witte vlaggen alom, Bengaals rood vuur en een oorverdovend lawaai: het zijn, naar mijn mening, de mooiste momenten, die je als voetballer kunt bedenken. En wat hebben de (zogenaamde) nieuwkomers bij de club genoten: dit was verenigingsleven ten voeten uit: een feest voor iedereen en een kampioenschap voor iedereen!
Een kampioenschap dat werd gevierd met een officiële receptie, waar eens temeer bleek dat ook de spelers en begeleiders het een kampioenschap van de club noemden.
Maar na de feestelijkheden nog een extra kers op deze toch al rijk gevulde slagroomtaart: op maandag 20 juni 2011 de belangrijke extra ledenvergadering om te bepalen of Everstein het contract met de gemeente aan kon gaan (ofwel: we kunnen beginnen met de bouw van een nieuw complex!). Ruim zestig leden konden de vernieuwde versie van het contract aanhoren en na afloop werd bijna unaniem besloten het contract te aanvaarden. Weer een mijlpaal voor de club, de voorbereidingen kunnen beginnen, laat het nieuwe complex nu maar komen.
En dan wordt het vakantie, de tijd bij uitstek om nog eens na te denken over zo’n turbulent seizoen. Tijd ook om de laatste woorden op papier te zetten. En tijd om even vooruit te kijken naar wat komen gaat. De indeling voor de eerste klasse is inmiddels bekend en er zal hard gewerkt moeten worden om het hoofd boven water te houden. Ik ben er persoonlijk echter van overtuigd dat Everstein haar mannetje zal staan: de clubgeest, het geloof in elkaar en de spirit van dit team zal zeker zo sterk zijn dan de “bijeengeraapte” selecties van diverse tegenstanders. Wij zijn trots het roodwit te mogen dragen, anderen hebben volgend seizoen wellicht weer andere kleuren te verdedigen.
Ook de bekercompetitie ziet er goed uit: LRC Leerdam, Stedoco (Hoornaar) en SVL (Langbroek) zijn (op zijn minst gezegd) leuke tegenstanders. In elk geval een goede graadmeter voor de competitie, zo zouden we denken.
Het is ook prima dat de groep van het afgelopen jaar, versterkt met drie nieuwelingen (welkom aan allen en hopend op een prachtig seizoen), de kans krijgt zich te bewijzen in de eerste klasse. Reken erop dat Dennis en Khalid (met al hun ervaring) de mannen weer op scherp zullen zetten! En met de steun van de trouwe aanhang zit het ook wel snor: zij zullen de mannen steunen van Zeeland tot Lekkinello, dat is zeker.
Tenslotte blikken we nog even terug met een paar spelers uit de selectie van het afgelopen jaar: Ruben de Gans denkt nog steeds terug aan de humor en het plezier met elkaar. En dat op de meest simpele momenten en met de meest simpele dingen: in de auto, op weg naar Everstein, met Olaf, Geert en André, lekker kletsen in het “hok” van Olaf, met zijn allen verzamelen, de wedstrijdbenadering van Dennis enzovoorts. Hij besluit dan ook om te zeggen dat deze humor en dit plezier een rode draad zijn geweest voor zijn seizoen.
Rick Fierens deelde mee dat hij (nog) niet veel gespeeld heeft in het eerste. Maar hij had wel degelijk zijn momentjes: de wedstrijd tegen FC Utrecht A1, welke hij bijna geheel heeft uitgespeeld en zijn eerste goal (oefenwedstrijd tegen IJFC) kan hij zich nog goed herinneren.
Dennis van der Steen (en die menig deelt ondergetekende) heeft zijn moment op zaterdag 26 februari 2011: Almkerk tegen Everstein wordt op het laatste moment afgelast en een half uur later zitten spelers, begeleiding, supporters, bestuurders enzovoorts allemaal op de tribune bij Altena tegen Meerkerk. Toen besefte hij dat iedereen ermee bezig was en begon te geloven in het succes van ons cluppie. De blikken van verdwaasde Meerkerk en Altena supporters zullen hem nog lang bijblijven. De 0-0 was toen leuk, maar het vertrouwen was gelegd om het op eigen kracht te gaan doen. Het resultaat zal iedereen bekend zijn.
De momenten van Ronald Meering wil ik niemand onthouden en vormen een prachtig slot van deze epiloog:
“Na bijna 2 jaar afwezigheid en geen bal te hebben getrapt heb ik mijn ups en downs wel gehad dit voetbalseizoen. Toen ik terug kwam (en 10 kg aangekomen) was mijn doel het spelletje weer te spelen. Ik had het gemist en was blij met elke training en wedstrijd. Technisch ging het allemaal wel, maar ik had moeite met mijn lichaam. Plezier was echter het allerbelangrijkste. Ik kwam steeds beter in mijn spel en kreeg gelukkig geen blessures, waardoor ik lekker kon blijven ballen. Bankzitten vond ik eerst niet erg, dat veranderde echter naarmate ik fitter werd. Ik wilde een basisplaats, maar kreeg gewoon geen kans. Ik wist wel voor mezelf: als de kans komt, dan pak ik hem met beide handen aan! Na de winterstop heb ik bijna alles gevoetbald en hele lekkere wedstrijden gespeeld. Ik ben trots op mezelf dat ik dit bereikt heb. Maar nog trotser op het team omdat ik elk jaar, dat ik bij het eerste elftal heb gezeten, geen winnaarmentaliteit heb ervaren, waardoor we niet meededen om het kampioenschap. Dankzij de begeleiding en de nieuwe spelers is het dit jaar anders gegaan. Ik heb genoten van de felheid en concentratie op de trainingen en ben trots op onze fantastische verdediging: 13 keer de nul gehouden! Wat een fantastisch jaar voor mij: eerst “zien waar het schip strandt en aan het eind kampioen 2e klasse”! Het kan verkeren.”
Ik denk persoonlijk dat iedereen dit verhaal van Ronald eens in perspectief moet lezen met de vereniging Everstein. Je zult verbaasd zijn over de gelijkenissen. Rode draad is de progressie, die zowel Ronald als de club, gemaakt hebben.
Laat dit de basis vormen voor het nieuwe seizoen. Eenheid en geloof in elkaar en in de club zijn de ingrediënten om te beginnen. Niet elk seizoen kan zo succesvol zijn, dat weten we allemaal. Maar als iedereen de drive van het afgelopen seizoen kan vasthouden, dan ziet de toekomst van Everstein en haar eerste elftal er uitermate rooskleurig uit. Mannen, als jullie straks weer trots zijn het roodwit te mogen dragen, dan zal het voor ons weer een eer zijn om naar jullie te kijken. Vanuit dat oogpunt wens ik iedereen een fantastische vakantie toe en sluit hierbij het seizoen 2010-2011 definitief af.
Gert van der Gun.
