Toen ik 9 jaar geleden mijn eerste kind kreeg hoopte ik vooraf op een jongen.(Dat mag je nooit hardop zeggen!) De baby kickte zo hard gedurende de zwangerschap dat ik op de buik van mijn vrouw een pluche bal kon neerleggen die de baby er even later met een boogje vanaf schoot en achter het bed deed belanden.
Ik had allerlei gedachten over een toekomst waarbij ik met mijn zoontje lekker naar het voetballen kon en af en toe een balletje kon gaan tikken. Minder dan een seconde duurde de teleurstelling bij de geboorte toen het een meisje bleek te zijn.
En misschien verassend, tegen de tijd dat de tweede op komst was wenste ik een meisje want de eerste was zo heerlijk rustig. De wens werd verhoord en zo werd ruim 5 jaar geleden de tweede dame geboren. Maar rustig? Nee dat kan ik niet zeggen.
Vanaf de eerste dag lag er een brok power in het wiegje. En nu vijf jaar later valt de appel alsnog niet ver van de boom. Want afgelopen week debuteerde mijn dochter bij de kanjers van VV Baardwijk. Een voetbalclub onder de rook van het RKC
tadion met een zeer actieve meisjes en damesafdeling. En mijn dochter kent een vriendinnetje die daar al achter de bal aan loopt te rennen dus zodoende kwamen we terecht bij Baardwijk. En het werd een mooie week. In al zijn eenvoud. Mijn voetbalhart klopte weer hard als vanouds toen mijn jongste dochter Julia voor het eerst op voetbalschoenen de deur uit ging. Op weg naar haar eerste toernooi. Een taartentoernooi nog wel, maar daarover later meer.
Ik dacht deze week veel terug aan de tijd dat ik zelf startte bij Everstein. Inmiddels 33
jaar geleden. Het tenue lag klaar vers gestreken en de schoenen opgepoetst. Julia heeft nu nog geleende schoentjes en een tenue van de club want als ze drie keer in de kou hebben gestaan willen ze soms zo maar weer wat anders. Maar ik proef wel een beetje dezelfde honger voor de bal als destijds bij mezelf. We zullen zien. Toen ik zelf bij Everstein aanving moest je nog minimaal 7 jaar zijn maar nu kun je als kanjer of smurf al beginnen als je 4 of 5 bent.
Ik heb er niet op aangestuurd maar op een dag wilde ze niet meer gymen maar kwam ze met de prachtige volzin. “Ik wil niet meer gymen maar ik wil op voetbal gaan”. En dus op naar het taarten toernooi afgelopen zaterdag. Een toernooi met de plaatselijke bakker en voorzitter als sponsor. Een taart voor elk deelnemend team. Ze viel direct met de neus in de boter (lees slagroom). En hoewel ze drie keer zijn afgedroogd kijkt ze nu alweer uit naar een nieuw toernooi. En ik ook. De appel valt niet ver van de boom. Er bleek niet eens zo veel veranderd. Het gaat om plezier, winnen en verliezen en lekker ballen.
Dat van die appel en die boom daar moest ik afgelopen week weer aan denken toen ik de kale kop van leider van de D1 Peter van de Giessen zag. Hij liet zich kaal scheren na het behalen van het kampioenschap van zijn ploeg. Mijn herinnering ging direct terug naar een kampioenschap van de A1 junioren in het seizoen 90/91 waarbij Ad van de Giessen, zijn complete baard eraf liet halen na het behalen van de titel. Een mooi onderdeel van het hele feestje na een prachtig seizoen. Iedereen is een stuk van zijn eigen geschiedenis en de appel valt meestal niet ver van de boom. Peter en ik weten er na afgelopen week weer alles van.
Nijs
