In de donkere dagen na Oud en Nieuw trok de selectie van Everstein naar het zonovergoten en sjieke Marbella om onder perfecte omstandigheden de basis te leggen voor een succesvolle tweede seizoenshelft. Het werd een unieke trip met onuitwisbare ervaringen waar iedereen nog lang van zal genieten en over napraten.
Vrijdag 6 januari werd er in alle vroegte verzameld op sportcomplex Lekinello. Rinus had de koffie klaar staan en Jan Werner had voor de spelers de wedstrijd tenues netjes op nummer en naam klaarliggen. Nadat Coen gearriveerd was werden de tickets uitgedeeld en kon het Europese avontuur beginnen. Enkele spelers, onder wie Sander Bergshoeff , hadden goed op het Spaans geoefend en waren klaar voor de grote trip.
Eerste halte was het grauwe en troosteloze Charleroi. Vanuit deze oude mijnwerkersstad met het hoogste werkeloosheidspercentage van België werd naar Malaga gevlogen. Nadat we in de bus hadden genoten van onder meer de kampioensvideo en goede Oost Duitse films was het tijd om in te checken.
Enkele spelers werden al wat nerveus bij het inchecken vanwege het feit dat extra kilo’s met maar liefst 10 euro per kilo moesten worden bijbetaald.
Toen duidelijk werd dat het alleen ging om de extra kilo’s in de koffer en niet het lichaamsgewicht sloegen diverse spelers en de keeperstrainer een zucht van opluchting.
Nadat iedereen op tijd bij de gate was aangekomen werd het vliegtuig betreden en kon de echte reis beginnen. Bij het aanzien van de stewardessen ontstonden er grote twijfels bij de selectie of het vliegtuig ooit Malaga zou bereiken. 1 stewardess, hoogstwaarschijnlijk een voormalige Oekraïense kogelstootster, kon namelijk met haar rechter oog het bagageruim boven de stoelen checken, terwijl ze tegelijkertijd met haar linkeroog onder de stoel keek naar de in onze ogen niet overbodige reddingsvesten.
Met de nodige klamme handpalmen werd de landing ingezet en zette het vlaggenschip van Everstein voet op Spaanse bodem. Daar stond een nare verassing te wachten. Nadat iedereen zijn koffer leek te hebben, werd duidelijk dat de koffer van Ruben de Gans nog op het vliegveld van Charleroi stond. De verwachting was dat deze de volgende dag zou worden nagestuurd. Met dit enigszins geruststellende bericht werd koers gezet naar Marbella, de stad waar de inmiddels overleden controversiële oud voorzitter van Atletico Madrid, José Gil y Gil, ooit burgemeester was.
Dit feitje werd door menigeen ter kennisgeving aangenomen, iedereen had namelijk de focus op het hotel staan. Hoe ziet de kamer eruit? Is er een zwembad? Hoe vroeg vangt het ontbijt aan? En bovenal; is de regenpijp stevig genoeg?
Het hotel was in 1 woord fantastisch. In dit 4 sterren hotel ontbrak het de raspaarden van Dennis van der Steen aan niets!
Nadat iedereen zijn spullen had weggebracht naar de kamer was het tijd om te gaan eten in het restaurant van Jos en Esther, onze reisleiding in Marbella. Tijdens het diner werden de eerste tactieken doorgesproken om het nachtleven van Marbella te verkennen. Helaas was dit nog niet door onze superscout Ruud Wijnings gedaan, hij was de afgelopen periode druk met het bezoeken van wedstrijden ergens diep in Zeeland in plaatsjes waar menig een nog nooit van gehoord had.
Er werd besloten om een klein drankje te doen aangezien we de volgende dag aan moesten treden tegen onze Belgische vrienden van Sporting Lokeren.
Die ochtend bij het ontbijt zagen de koppies van de mannen er strak en bleekjes uit. Enerzijds vanwege het feit dat sommige hun bed nauwelijks hadden gezien, anderzijds omdat de spelers er op gebrand waren om een goed resultaat te halen tegen de profs uit België.
Na een busrit door de adembenemende heuvels van Marbella arriveerden we op het pittoreske sportcomplex in Benahavis. Lokeren was duidelijk zenuwachtig, want ze waren al volop in training om zo goed mogelijk voorbereid aan de aftrap te verschijnen tegen de kampioen van 2F.
De uiterst vriendelijke technische staf en spelers van Lokeren heetten ons welkom en na de gebruikelijke foto’s en plichtplegingen kon worden afgetrapt onder ideale omstandigheden.
Al gauw werd duidelijk dat Lokeren, aantredend met bekende spelers als Benjamin de Ceulaer en Koen Persoons en een blik aan tropische verassingen, snel zaken wilden doen. Everstein was veroordeeld tot tegenhouden en hield dit tot halverwege de eerste helft vol. Uiteindelijk kwam de score uit op een terechte 6-0 in het voordeel van Lokeren. Trainer Peter Maes bedankte ons voor de wedstrijd en loofde onze instelling en sportiviteit. De uitgewrongen spelers strompelden vervolgens richting de douche om daar het heugelijke nieuws te vernemen dat we 2 dagen later ook nog tegen Telstar mochten aantreden. Dit werd niet direct met gejuich ontvangen, dit veranderde echter nadat Dennis van der Steen aangaf dat hierdoor de training van de dag erop zou komen te vervallen.
In de middag waren de spelers vrij en kon er genoten worden van het heerlijke Spaanse zonnetje. Een overgroot deel van de selectie besloot gezamenlijk te gaan lunchen in een van de vele strandtenten die Marbella rijk is. Er werd genoten van heerlijke verse vis en de karakteristieke Rioja wijn.
Die middag stond nog wel een videomeeting met onze vrienden in Everdingen op het programma. De jubilarissen werden namelijk gehuldigd op de nieuwjaarsreceptie en onze eigen vader Abraham, Jan Werner, behoorde ook tot de jubilarissen.
Jan was hier dermate van onder de indruk dat hij iedereen een gelukkig 1912 toewenste.
Iedereen dacht gelijk terug aan de verschrikkelijke ramp met de Titanic waarbij Leonardi Di Caprio uiteindelijk verdronk en Kate Winslet troosteloos achterliet.
Nadat enkele spelers de vrije uurtjes hadden gebruikt om even wat slaap te pakken was het tijd om na het diner richting de Primera Division wedstrijd Malaga – Atletico Madrid te gaan. Vooraf een prachtig affiche waarbij we natuurlijk uitkeken naar Joris Matthijsen en Ruud van Nistelrooij. Ronald Meering, uitvoerend lid van de feestcommissie, had zelfs een spandoek gemaakt! De wedstrijd verliep echter anders. Een bloedeloze 0-0 waarbij beide Nederlanders ook nog eens op de bank zaten en alleen Ruud van Nistelrooij enkele minuten mocht meehobbelen. Het Spaanse fanatisme van de supporters was echter mooi om mee te maken en enkele van ons hielden zich vooral bezig met de Spaanse schone enkele rijen verderop.
Teruggekeerd in het hotel was het tijd om flink te gaan stappen met de selectie. De overhemden werden uit de koffer gehaald, de haartjes stonden strak in de lak en de spelers togen doordrenkt van de Eau de Toilette het nachtleven van Marbella in. Al gauw werd duidelijk dat club Buddha het jachtdomein van de selectie zou worden. De spelers zaten er goed kort op bij de plaatselijke dames en er werden danspasjes geëtaleerd waar menig verdediging in de eerste klasse dronken van gedraaid zou worden. Er werd tot in de vroege uurtjes gefeest en gedronken en dit had gevolgen voor het zicht vermogen van Erik Bergshoeff.
Wat later op de avond (lees: vroeg in de ochtend) had Erik een blonde schone in het oog, maar tijdens een nadere inspectie van haar brede kaken en grote handen kon niet anders worden geconcludeerd dan dat het hier om voormalige ‘señor’ ging in plaats van een señorita…Erik bleef verbouwereerd achter.
De volgende ochtend, de koffer van Ruben de Gans was trouwens nog steeds niet terecht, kon de balans van de stapavond opgemaakt worden. Ronald Werndly en Frank Bouwman verschenen een veels te laat bij het ontbijt en Erik Bergshoeff kwam helemaal niet opdagen.
De opgevoerde smoes van Frank en Ronald dat ze een verkeerde taxi hadden gepakt en uit waren gekomen in een seksclub in Puerto Banus en net kwamen binnen lopen werd niet geaccepteerd met als gevolg dat er die middag voor de 3 dissonanten een straftraining onder leiding van Olaf van ’t Veen op het strand van Marbella stond ingepland.
Voordat de rest van de selectie zich hierop kon verheugen werd er in de ochtend een strandwandeling ingepland waarbij ook een praatsessie aan de hand van verschillende vragen werd uitgevoerd. Diverse voetbalkwesties en reflectievragen werden door spelers individueel ten overstaan van de groep gepresenteerd en dit leidde tot een constructieve meeting waarbij duidelijk werd dat we allemaal het zelfde doel voor ogen hebben; presteren en door ontwikkelen in de eerste klasse.
Legendarisch was de tekening van André die probeerde visueel uit te leggen hoe je in een 1-4-3-3 systeem druk zet op een tegenstander die 1-4-4-2 speelt. De voetbalvisie van Frank zorgde voor de nodige hilariteit en de duidelijke en korte uitleg van Bobby was hopelijk voor trainer Dennis een duidelijk voorbeeld van hoe je een wedstrijdbespreking ook kunt doen…
De middag was vrij te besteden, op de 3 laatkomers na, en velen kozen ervoor om een potje te gaan voetvolleyen. Onder de bezielende leiding van Khalid Benlahsen veegde Oud de mat aan met Jong met als gevolg een 15-0 overwinning in de tweede set. Dit had als gevolg dat Jong met de billen bloot moest bukken waarna Oud mocht aanleggen om met de bal de samengeknepen billen te raken. De pijn en angst kreten waren tot in de weide omgeving van Marbella te horen.
Ondertussen werd op het strand van Marbella door Olaf de zweep over Ronald, Erik en Frank heen gehaald. Onder toeziend oog van de technische staf en enkele tientallen toevallig passerende voorbijgangers werkten de 3 een pittige conditietraining in het mulle zand af. De temperatuur liep erg hoog op waarna Frank en Ronald besloten na afloop van de training verkoeling te zoeken in de ijskoude zee. Dit tot grote verontwaardiging van de passerende Spanjaarden.
Die avond werd er weer goed gegeten in het restaurant van Hestia waarna besloten werd om naar Puerto Banus te gaan voor een klein drankje, immers de volgende ochtend stond de clash tegen Jan Poortvliet en de zijne op het programma.
Puerto Banus is het rijke gedeelte van Marbella waar de selectie zich kon vergapen aan Ferrari’s, Bentleys en slanke dames in bontjassen. We belandden uiteindelijk in een Ierse pub waar we Espanyol – Barcelona konden kijken en onder het genot van een potje pool oude anekdotes ophaalden. Het bleef nog lang onrustig in Puerto Banus en niemand leek zich druk te maken om de wedstrijd met Telstar de volgende ochtend om half 10.
Die ochtend ging de wekker vroeg. We moesten namelijk ook gelijk onze koffers inpakken, omdat we die middag moesten uitchecken en zouden terugreizen naar Everdingen. Iedereen was op tijd bij het ontbijt al hadden sommigen alleen even van shirtje gewisseld…
Een beetje slaperig vertrok de bus naar het sportcomplex waar Telstar op ons stond te wachten. We waren vooral onder de indruk van de damesselectie van Telstar die beschikte over een zeer aantal getalenteerde speelsters…
De wedstrijd kon beginnen en de technische staf had een hard hoofd in een goede afloop, of was het de drank die zorgde voor hoofdbrekens?? In de eerste helft was deze mening gegrond, want Telstar domineerde en creëerde kans op kans. Everstein kon slechts enkele malen uitbreken maar echte kansen leverde dit niet op. Op het tandvlees werd de rust gehaald met een 2-0 achterstand. De tweede helft toonde een taai Everstein wat vocht voor wat het waard was. Na de 2-1 van Guillermo leek een verassing in de maak toen Bobby, zonder dat hij het doorhad, de 2-2 liet aantekenen. Telstar hing als een verslagen bokser in de touwen en was klaar voor de definitieve knockout. Jan Poortvliet, gepokt en gemazeld in het profvoetbal, wist echter met het opnieuw inbrengen van de hoogst irritante en over het paard getilde Kevin Brands, zoon van Marcel Brands, tijdig het tij te keren. Telstar liep in de laatste minuten alsnog uit naar een verdiende 4-2 overwinning. Everstein mocht trots zijn op deze prestatie en enkele spelers riepen gekscherend; ‘Als we niet pas om half 7 in bed hadden gelegen, dan hadden we gewonnen.’
We keken nog even bij de training van HSV en zagen Zulte Waregem ook nog wat aanmodderen op een van de vele biljartlakens die het sportcomplex rijk was alvorens de bus terugkeerde naar het hotel. Het was tijd om in te pakken en uit te checken.
Er stond nog 1 belangrijk punt op de agenda.
Ieder trainingskamp is het namelijk de bedoeling dat de nieuwe lichting ‘ontgroend’ wordt. Dit jaar was dit niet anders en Ruben Ariaans, Jaimy van Zante en Simon van Zante waren aan de beurt. Bij het restaurant van Hestia, gelegen aan de haven, was het idee dat deze 3 nieuwkomers de zee in moesten springen. Tot zover niets geks, echter in de haven krioelde het echter van de karpers die aan de oppervlakte zwommen, omdat ze gevoerd worden door voorbijgangers. We waren ervan overtuigd dat de nieuwkomers hier erg van terugdeinsden en zouden smeken om een alternatief. Dit hadden we compleet verkeerd ingeschat. Ruben Ariaans, de slager van Everstein 1 die zich dit trainingskamp heeft ontpopt tot absolute knuffelbeer en onmisbare kanjer van het team, meldde volslagen nuchter dat hij eerst even zijn koffie opdronk en er dan gelijk in sprong. Hij wilde tevens proberen om een karper met zijn tanden te vangen en door te bijten. Je bent een militair of niet!
Ruben had zijn koffie koud op, deed zijn trainingspak uit en sprintte in 1 rechte lijn richting de kade en dook tussen de karpers. Jaimy en Simon waren dermate onder de indruk dat ze even twijfelden, maar uiteindelijk sprongen ze synchroon het koude water in. De jury beloonde de sprong van het duo met een 8.2. Een prima score!
Het werd nu echt tijd om te vertrekken en de selectie zetelde zich in de bus richting het vliegveld. Jos en Esther van Hestia werden bedankt voor hun inzet en de organisatie. Moe maar voldaan zoefden we over de snelweg richting Malaga Airport. Aangekomen op het vliegveld werd de koffer van Ruben de Gans opgehaald, hij kan zo thuis alles weer in de kast leggen, en begaven we onze naar de gate waar de harde realiteit was dat het trainingskamp nu echt afgelopen was.
Op 10.000 meter hoogte kreeg Dennis van der Steen van de lieftallige stewardessen toestemming om via de intercom iedereen te bedanken die dit trainingskamp mogelijk hebben gemaakt. Emotioneel door de ijle lucht sloot Dennis van der Steen het trainingskamp af. Dit werd door het gehele vliegtuig met luidgejuich beantwoord.
Zonder de inzet van met in het bijzonder André, Coen en alle sponsoren had dit unieke Europese avontuur van Everstein met wedstrijden tegen Lokeren en Telstar nooit plaatsgevonden.
We willen namens de selectie iedereen bedanken die op welke manier dan ook zich belangeloos hebben ingezet voor het organiseren van deze voor Everstein historische gebeurtenis.
Dit trainingskamp is voor de spelers en technische staf een geweldige ervaring geweest welke we een leven lang zullen koesteren en waar we kracht uit zullen putten om nog meer successen op het veld te realiseren.
Zoals Dennis, volgens eigen zeggen boven Düsseldorf, het al mooi verwoordde willen wij iedere Eversteiner voor 2012 de volgende boodschap meegeven:
Blijf gezond en blijf van elkaar houden!
