Sc Everstein uit Everdingen is in de competitie de tegenstander die qua kilometers het verste bij Rosmalen vandaan ligt, maar qua voetbal het dichtste bij ons staat. Everstein JO15-1 is een heel goed voetballende ploeg waar we de handen vol aan zouden hebben. Voor dit soort potjes rijd je echter graag een stukje verder. De tweede topper in 3 weken tijd, weer een uitwedstrijd, zou een hele andere worden dan de eerste tegen NOAD'32. Dat is en verdedigende ploeg die met uitsluitend lange ballen naar voren hun successen haalt. Nu konden we voetballend vol aan de bak. Ook fysiek zou het zwaar worden. Op het wedstrijdformulier zagen we dat er maar liefst drie JO17 spelers met dispensatie meededen. Achteraf gokken we er op dat dit ten minste de aanvoerder en de keeper betroffen. Het is toegestaan dat wel, maar in die leeftijdsklasse is een jaar leeftijdsverschil erg veel. De volwassenheid van de aanvoerder maakte dit meer dan duidelijk.
Je ziet het al aan het inloopprogramma van de tegenstander dat dit een ploeg is met structuur en een plan. Ook mooi om te zien dat 2 betrokken spelers van het eerste senioren team het elftal zo enthousiast begeleiden. In het begin van de wedstrijd waarin beide ploegen elkaar aan het aftasten waren werden van beide kanten kleine speldenprikjes uitgedeeld. Grote kansen leverde dit niet op. Zeker ook niet van Rosmalense kant. Onze normaal zo gevaarlijke vleugelspelers werden goed kort gehouden, waardoor weinig gevaar werd gecreëerd. Op het middenveld werden we regelmatig overlopen doordat we niet kort genoeg dekten, en schoof de eerder genoemde aanvoerder vanaf achter regelmatig op. Het zag er af en toe wel dreigend uit, maar ook Evertein zou niet echt grote kansen krijgen. Lars had de controle over de verdediging en Sander zou na een periode van lang blessureleed een zeer verdienstelijke eerste helft spelen. De 0-0 ruststand was eigenlijk wel terecht.
De tweede helft begon met tegenslag. Een erg makkelijk weggegeven corner werd door Teun onfortuinlijk in eigen doel gewerkt waardoor we met 1-0 achter kwamen. Er zou uit een ander vaatje moeten worden getapt. Het normaal zo verzorgde voetbal veranderde in vechtvoetbal. Wel mooi om te zien dat de meeste van onze mannen dat dus ook kunnen. Jammer dat de pure voetballer Denzel bij tegenslag zichzelf dan niet in de hand heeft. Coach Johan wisselde hem terecht, voordat hij tegen een gele kaart kon aanlopen. Inmiddels waren we als OJC aan een heus eindoffensief begonnen. Laatste man Lars werd gewisseld voor een extra middenvelder, waardoor we achterin 1-op-1 gingen spelen. Complimenten voor Bram, Bart en Felix die dit uitstekend invulden. De omzetting leek te werken. Lex was met een enorme rush bijna bij de gelijkmaker, Job zijn inzet belandde op de paal, het schot van Casper werd gepakt door de keeper, en ook Sergio kon in kansrijke positie het net niet vinden. Helaas probeerde we het te vaak met hoge schoten, hetgeen niet handig is met een keeper van bijna 2x Tjeu in de goal. 5 Minuten voor tijd kregen we dan toch waar we recht op hadden. De gelijkmaker was een juweeltje vanaf 16 meter, volleerde Rens de bal uiterst strak in de hoek. De 1-1 werd uitbundig gevierd. We besloten te gokken en voor de winst te gaan. Echter het zou anders uitpakken. Inde laatste periode was het Everstein die de draad weer op pikte. Onze Tjeu verrichtte een paar wonderbaarlijke reddingen, maar in blessure tijd verdween een verdwaald schot toch via de onderkant van de lat in het doel. In de resterende tijd kreeg Niek nog een aardige kans om nogmaals de gelijkmaker aan tekenen, maar de tijd bleek te kort.
In de kleedkamer was de teleurstelling van de gezichten af te lezen. We waren er zo dichtbij. Een gelijk spel was verdient geweest. Maar van deze tegenstander verliezen is gemakkelijker te accepteren, dan hetgeen ons 2 weken geleden is overkomen. Met dank ook aan een uitstekend leidende scheidsrechter.
Complimenten aan Marcel de Kock voor het mooie verslag!
